Księga Mądrości, Mądrość Salomona – w katolickim i
prawosławnym kanonie Biblii jest jedną z dydaktycznych (mądrościowych) ksiąg
Starego Testamentu, zaliczaną do ksiąg deuterokanonicznych. Wyznawcy judaizmu i
Kościoły protestanckie odrzucają jej
kanoniczność, zaliczając Księgę Mądrości do utworów apokryficznych.
Tytuł przyjęty w greckich i wczesno łacińskich rękopisach -
Mądrość Salomona - wskazuje na jego autorstwo, co potwierdza fakt, że autor
dość często sugeruje, iż jest właśnie Salomonem, królem Izraela. Dziś jednak
stanowczo zaprzeczają temu badania nad językiem greckim - czas powstania
określa się na podstawie stylu literackiego na II wiek p.n.e.
Najważniejszą rzeczą w Księdze Mądrości jest to, iż po raz pierwszy w Biblii pojawiają się w
niej informacje na temat odmiennego losu po śmierci sprawiedliwych i
niesprawiedliwych. Stąd więc zapewne nauka o piekle, czyśćcu i niebie.
Księga opowiada o cechach świętości, poszukiwaniu mądrości i ukazuje mądrość w
dziejach Izraela, zawiera rozważania na
takie tematy jak: grzech zamyka drogę do mądrości, żaden grzech nie ujdzie
bezkarnie, grzech wiedzie do śmierci, zawiera prośbę o natchnienie, pochwałę
Mądrości, modlitwę o Mądrość oraz przykłady z życia patriarchów. Nauka Księgi na temat Mądrości Bożej
przydała się później autorom Listów Apostolskich przy formułowaniu nauki o Synu
Bożym. A więc można powiedzieć, ze
coś, co było bezpodstawnym wymysłem człowieka, potem stanowiło podstawę do
czegoś, co uznano za podstawę…