David Jon Gilmour urodził się 6 marca 1946 w Grantchester, w
Cambridge. W wieku trzynastu lat, korzystając z podręcznika i płyty
instruktażowej Pete'a Seegera, opanował podstawy gry na gitarze. Wkrótce potem
zaczął występy w lokalnych pubach, początkowo z grupą The Newcomers, później z
zespołem The Ramblers. W 1964 utworzył swój własny zespół – Joker's Wild.
David Gilmour i Roger "Syd" Barrett znali się od
czasów szkolnych w Cambridge. Gilmour otrzymał propozycję dołączenia do Pink
Floyd (jako wokalista i gitarzysta) na przełomie 1967 i 1968 roku. Była to
reakcja zespołu na coraz większe problemy psychiczne dotychczasowego lidera –
Syda Barretta. Początkowym zadaniem Gilmoura miało być głównie zastępowanie
Barretta podczas koncertów. Po odejściu Barretta, Gilmour zajął jedną z dwu
wiodących pozycji w zespole (drugą zajmował Roger Waters).
Po odejściu Watersa w drugiej połowie lat osiemdziesiątych,
Pink Floyd wznowił działalność z Gilmourem jako główną postacią.
David Gilmour angażował się w różnorodną działalność, poza
zespołem Pink Floyd. Wspierał takich artystów jak Grace Jones, Tom Jones, Elton
John, B.B. King, Paul McCartney, John Lennon, Sam Brown, Jools Holland, Bob
Dylan, Pete Townshend, zespoły The Who i Supertramp, Levon Helm, Robbie
Robertson, Alan Parsons. Okrył i wypromował Kate Bush oraz Florence Welch.
Nagrał cztery solowe płyty:
- David Gilmour (1978)
- About Face (1984)
- On an Island (2006)
- Rattle That Lock (2015)
Gra na wielu rodzajach gitar ale wydaje się preferować
Stratocastery i Fendery. Jego styl gry jest bardzo charakterystyczny i
natychmiast rozpoznawany. Jest w pierwszej dwudziestce najlepszych gitarzystów
świata.
W 1996 David Gilmour został wprowadzony do Rock and Roll
Hall of Fame jako członek Pink Floyd. W 2003 r. został odznaczony Orderem
Imperium Brytyjskiego.
* Nawiązanie do ostatniej linijki
tekstu „Faces of stone” z ostatniej płyty Gilmoura
