Księga Habakuka, znajdująca się wśród ksiąg prorockich
Starego Testamentu, w kanonie hebrajskim stanowiła część Księgi Dwunastu
Proroków Mniejszych.
Treść tej księgi wskazuje, że wywodzi się ona z czasu
pomiędzy okresem dominacji Babilonu - zwycięstwami nad Asyrią w 612 p.n.e. i
Egiptem w bitwie pod Karkemisz w 605 roku p.n.e. a pierwszym zajęciem
Jerozolimy w 597 r. p.n.e. Zatem Habakuk żył równolegle z Jeremiaszem, lecz nic
więcej na jego temat nie wiadomo.
Prorok Habakuk podejmuje problematykę, która nigdy ludziom
nie dawała spokoju. Jak Bóg może pozwolić, żeby powodziło się ludom
niegodziwym? A zwłaszcza jak to jest możliwe, żeby zachłanni Babilończycy (czy
Chaldejczycy) byli potężniejsi od innych, bardziej spokojnych narodów?
Pytanie proroka jest istotne i ważne; podejmuje ono problem
podobny do problemu Hioba, albo Psalmu 73. Odpowiedź nie jest teoretyczna,
filozoficzna; jest nią po prostu zapewnienie, że stała wiara nigdy nie
doprowadzi do rozczarowania, ponieważ Bóg panuje nad wszystkim i można mu ufać.
„Wołać będę ku Tobie:
Krzywda (mi się dzieje)! - a Ty nie pomagasz? Czemu każesz mi patrzeć na
nieprawość i na zło spoglądasz bezczynnie? Oto ucisk i przemoc przede mną,
powstają spory, wybuchają waśnie.”
„I odpowiedział Pan
tymi słowami: Zapisz widzenie, na tablicach wyryj, by można było łatwo je
odczytać. Jest to widzenie na czas oznaczony, lecz wypełnienie jego niechybnie
nastąpi; a jeśli się opóźnia, ty go oczekuj, bo w krótkim czasie przyjdzie
niezawodnie. Oto zginie ten, co jest ducha nieprawego, a sprawiedliwy żyć
będzie dzięki swej wierności.”
