Nadszedł czas na Apokalipsę…
Mam na myśli biblijną księgę, ale niektórzy twierdzą, że
apokalipsa jest blisko.
Samo słowo apokalipsa najpierw oznaczało „objawienie”, ale w
czasach nowożytnych zaczęto nim również określać opisany w Apokalipsie św. Jana
koniec świata.
Apokalipsa Świętego Jana to jedyna prorocza księga Nowego
Testamentu. Tradycja za autora uważa Jana Ewangelistę, choć nie jest to pewne,
głównie ze względu różnice między tą księgą a Ewangelią Jana. Duża część
badaczy uważa, że powstawała w dwóch etapach, a datuje się ją na okres
prześladowań chrześcijan w Azji Mniejszej (po roku 68) bądź na koniec I wieku.
Było dużo sprzeciwów dotyczących włączenia tej księgi do kanonu ze względu na
jej wieloznaczność i nadużywanie przez heretyków.
Prolog księgi określa ją jako „objawienie Jezusa Chrystusa,
które dał Mu Bóg aby ukazać swym sługom, co musi stać się niebawem”, które
otrzymał autor nazwany Janem. Księga jest zaadresowana do siedmiu Kościołów do
których Jan „współuczestnik w ucisku i królestwie i wytrwaniu w Jezusie”
kieruje proroctwa, oceniające ich cnoty i zasługi, a także wady i grzechy.
Następnie Jan opisuje wizję Boga zasiadającego na tronie czci oddawanej Mu
przez 24 Starców i 4 Istoty żyjące oraz Baranka otwierającego „księgę zapisaną
wewnątrz i na odwrocie”, zapieczętowaną na 7 pieczęci, których otwarcie wiązało
się z wydarzeniami na ziemi (pojawienie się kolejno Czterech Jeźdźców
Apokalipsy, widzenie dusz męczenników domagających się sprawiedliwości,
trzęsienie ziemi połączone z zaczernieniem słońca, krwistą barwą księżyca,
upadkiem gwiazd, ogólnym przewrotem w świecie materialnym). Po otwarciu siódmej
pieczęci następuje wizja 7 trąb, których brzmienie również wiąże się z
wydarzeniami światowymi (spalona ziemia, krwiste morze, zatrute źródła,
zaćmienie ciał niebieskich, Abaddon z szarańczą, 200 milionów jeźdźców
zabijających 1/3 ludzi). Po wybrzmieniu siódmej trąby ukazała się Niewiasta,
która porodziła Syna i walka w niebie między Michałem i jego aniołami a Smokiem
i jego aniołami. Smok przekazał władze bluźnierczej Bestii, na usługach której
była inna Bestia, której imię jest 666. Po jej przejściowym triumfie następuje
triumf Baranka, któremu towarzyszą 144 000, wizja żniwa i winobrania, otwarcia
świątyni Przybytku Świadectwa i aniołów z 7 czaszami, których wylewanie
powoduje 7 plag spadających na ludzkość (złośliwa rana w ciele sług bestii,
krwiste morze, krwiste źródła i rzeki, wielki skwar, ciemność w królestwie
bestii, wysuszenie wód Eufratu, trzęsienie ziemi i rozpad Babilonu na trzy części).
Następnie autor kreśli wizję upadku i zagłady Wielkiego Babilonu, ostatecznej
walki Słowa Boga z Bestią, Sądu Ostatecznego i Miasta Bożego – Nowego
Jeruzalem. Księgę wieńczy wyrażenie przekonania o rychłym powtórnym przyjściu
Jezusa: „Mówi Ten, który o tym świadczy: «Zaiste, przyjdę niebawem». Amen.
Przyjdź, Panie Jezu!” *
Bardzo bogata symbolika tej księgi praktycznie uniemożliwia
jednoznaczną interpretację, można byłoby powiedzieć, że każdy znajdzie tam to,
czego szuka. Zwolennicy preteryzmu twierdzą, że wszystkie wydarzenia opisane w
Apokalipsie miały miejsce w I wieku n.e., futuryzmu – że dopiero wszystko przed
nami. Ci, którzy opowiadają się za historyzmem twierdzą, że Apokalipsa opisuje
całą historię kościoła, jesteśmy więc w trakcie jej trwania, za tą teorią
opowiadają się niektórzy protestanci, adwentyści i Świadkowie Jehowy, każda z
grup na swój sposób oczywiście interpretuje symbole. Interpretacja
idealistyczna zakłada, że Apokalipsa jest po prostu wizją odwiecznej wali dobra
ze złem, a eklektyczna próbuje połączyć ze sobą wszystkie interpretacje.
Apokalipsa św. Jana pełni ważną rolę kulturotwórczą i
stanowi źródło wielu symboli. Sąd ostateczny bardzo często był przedstawiany w
sztuce, jedne z najbardziej znanych to fresk Michała Anioła w Kaplicy
Sykstyńskiej i film Francisa Forda Coppoli „czas apokalipsy”. Najczęściej
wykorzystywanymi symbolami jest Archanioł Michał walczący ze smokiem, Czterech
Jeźdźców Apokalipsy (jak „The four horsemen” zespołu Metallica, czy powieść
Vicente Blasco Ibáñeza „Czterech jeźdźców Apokalipsy”.) oraz liczba 666, czyli
„Te number of the beast” (Iron Maiden, Dream Theatre). Do wizji siedmiu
pieczęci nawiązuje film Ingmara Bergmana „Siódma pieczęć”.
„Potem posłyszałem donośny głos ze świątyni, mówiący do
siedmiu aniołów: Idźcie, a wylejcie siedem czasz gniewu Boga na ziemię! I
poszedł pierwszy, i wylał swą czaszę na ziemię. A wrzód złośliwy, bolesny,
wystąpił na ludziach, co mają znamię Bestii, i na tych, co wielbią jej obraz. A
drugi wylał swą czaszę na morze: I stało się ono krwią jakby zmarłego, i każda
z istot żywych poniosła śmierć - te, które są w morzu. A trzeci wylał swą
czaszę na rzeki i źródła wód: i stały się krwią. I usłyszałem anioła wód,
mówiącego: Ty jesteś sprawiedliwy, Który jesteś, Który byłeś, o Święty, że tak
osądziłeś. Ponieważ wylali krew świętych i proroków, krew również pić im dałeś.
Godni są tego! I usłyszałem, jak mówił ołtarz: Tak, Panie, Boże wszechwładny,
prawdziwe są Twoje wyroki i sprawiedliwe. A czwarty wylał swą czaszę na słońce:
i dano mu władzę dotknąć ogniem ludzi. I ludzie zostali dotknięci wielkim
upałem, i bluźnili imieniu Boga, który ma moc nad tymi plagami, a nie nawrócili
się, by oddać Mu chwałę. A piąty wylał swą czaszę na tron Bestii: i w jej
królestwie nastały ciemności, a ludzie z bólu gryźli języki i Bogu nieba
bluźnili za bóle swoje i wrzody, ale od czynów swoich się nie odwrócili. A
szósty wylał swą czaszę na rzekę wielką, na Eufrat. A wyschła jej woda, by dla
królów ze wschodu słońca droga stanęła otworem. I ujrzałem wychodzące z paszczy
Smoka i z paszczy Bestii, i z ust Fałszywego Proroka trzy duchy nieczyste jakby
ropuchy; a są to duchy czyniące znaki - demony, które wychodzą ku królom całej
zamieszkanej ziemi, by ich zgromadzić na wojnę w Wielkim Dniu wszechmogącego
Boga. /Oto przyjdę jak złodziej: Błogosławiony, który czuwa i strzeże swych
szat, by nago nie chodzić i by sromoty jego nie widziano/. I zgromadziły ich na
miejsce, zwane po hebrajsku Har-Magedon. A siódmy wylał swą czaszę w powietrze:
a ze świątyni od tronu dobył się donośny głos mówiący: " Stało się! "
I nastąpiły błyskawice i głosy, i gromy, i nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi,
jakiego nie było, odkąd jest człowiek na ziemi: takie trzęsienie ziemi, tak
wielkie. A wielkie miasto rozpadło się na trzy części i miasta pogan runęły. I
wspomniał Bóg na Wielki Babilon, by mu dać kielich wina - gniewu zapalczywości
swej. I pierzchła każda wyspa, i gór już nie znaleziono. I grad ogromny o wadze
jakby talentu spadł z nieba na ludzi. A ludzie Bogu bluźnili za plagę gradu, bo
plaga jego jest bardzo wielka.”
* Z Wikipedii
