Nikogo nie ma w domu

26.10.2015

Mam małą czarną książeczkę ze swoimi wierszami

Mam torbę ze szczoteczką do zębów i grzebieniem

Kiedy jestem grzecznym pieskiem czasem rzucą mi kość

Mam elastyczne paski trzymające mi buty na nogach

Mam bluesa granego spuchniętymi palcami

Mam do wyboru trzynaście kanałów gówna w telewizji

Mam światło elektryczne

I mam możliwość zastanowienia się

Mam zadziwiającą umiejętność obserwacji

I właśnie dlatego wiem

Że jeśli będę chciał

Dodzwonić się do ciebie

Nie będzie nikogo w domu

Mam obowiązkową trwałą w stylu Hendrixa

I nieuniknione dziurki wypalone

Na całym przodzie mojej ulubionej satynowej koszuli

Mam plamy nikotynowe na palcach

I srebrną łyżeczkę* na łańcuszku

Mam fortepian, żeby podeprzeć nim moje doczesne szczątki

Mam dziko spoglądające oczy

I dziką potrzebę latania

Ale nie mam dokąd polecieć

Och, kochanie, kiedy podnoszę słuchawkę

Nadal nikogo nie ma w domu

Mam parę butów Gohills**

I blaknące odrosty

Tytuł oryginału” „Nobody home”

Autor : Pink Floyd

*polskim odpowiednikiem byłby tu „czepek” – od „być w czepku urodzonym”, które przetłumaczone dosłownie z wersji angielskiej to „urodzić się ze srebrną łyżką w ustach”; jednak o ile srebrna łyżeczka na łańcuszku jest dziwna ale do zniesienia, czepek już raczej wywołałby tylko zdziwienie i ironiczne uśmiechy, a nie to chciał osiągnąć autor, zostawiłam więc „łyżeczkę”.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,                                                                                                                                                                                                                                                                                  

** buty do kostki z elastycznymi zapięciami, modne w latach sześćdziesiątych, w Londynie sklepem, gdzie się je „obowiązkowo” kupowało był sklep Gohill na Camden; żółte takie buty ma na sobie Syd Barret na zdjęciach „Mick Rock Photo Sessions”.