Eliksir życia (9)

13.06.2012

Rozdział 9

Ta czarna sukienka była chyba zbyt ekstrawagancka na pogrzeb. Ale bardzo się Oli podobała, a poza tym miała nadzieję, że może ja jeszcze kiedyś wykorzysta w innym celu.

Kiedy wróciła do domu ze spotkania ze Strażnikiem, zaniosła najpierw książki do biblioteki i położyła je delikatnie na stole. A potem poszła do kuchni i odegrała starannie scenę odnalezienia martwych rodziców na podłodze, tak na wszelki wypadek, choć już od dawna zauważyła, że w tym domu nic nie słychać przez ściany i drzwi. Czasem miała wręcz wrażenie, że nie ma tu żadnych sąsiadów. Potem zadzwoniła na pogotowie, udając, że może oni jeszcze żyją. Reszta działa się już prawie automatycznie.

Pogrzeb był dość skromny jak na tak bogatą rodzinę, ale po tym, czego Ola dowiedziała się o rodzicach, nie miała ochoty na żadne ekstrawagancje. No, poza sukienką. Zza ciemnych okularów widziała zgorszoną minę ciotki Alicji, która biegała wzrokiem po całej postaci Oli, od sznurowanego niby gorsetu, który więcej odkrywał niż zakrywał, przez dekolt na plecach doskonale widoczny spod szala, aż po ciągnący się lekko po ziemi tren. Ok, sukienka była bardziej balowa niż pogrzebowa. I bardzo dobrze. Rodzice sobie balują, ona też będzie.

Teraz było już po wszystkich uroczystościach, wszyscy już skłamali, jak to im bardzo przykro i wszyscy odeszli jak najszybciej, dobrze wiedząc, że ona dziedziczy wszystko i nie maja na co czekać. Zupełnie inaczej, niż to wyglądało przy śmierci prababci Joanny, kiedy każdy prawie oczekiwał, że może jednak coś mu skapnie, bo prababcia zmieniała testament kilka razy i mimo że było wiadomo od jakiegoś czasu, że to jej rodzice dostaną cały majątek, notariusz i tak musiał kilkukrotnie prosić zbędne osoby o wyjście z gabinetu. Ci, których zostawił, zaskoczeni nie byli. Pamiętała to całkiem dobrze.

O, tak. Pamiętała całkiem dobrze też notariusza, pana Antoniego, jak mówili o nim potem rodzice, pomagał im na początku przy różnych transakcjach. Był podobny do … ależ tak, był podobny do Strażnika! Nawet bardzo! Miał dokładnie takie same oczy, tylko że był dużo młodszy… chyba. Ola stwierdziła, że właściwie to nie potrafi określić w jakim wieku był Strażnik. Ani pan Antoni. Równie dobrze mogła to być ta sama osoba albo jego prawnuk. Postanowiła nie myśleć o tym więcej, jako że pan Antoni już dawno zniknął z jej życia, a Strażnik zajął już swoje miejsce.

Ola poszła do biblioteki i zajęła się swoimi nowymi nabytkami. Pracowała długo w noc, choć książki były w bardzo dobrym stanie, ale chciała wszystkie dokładnie sprawdzić, obejrzeć, no i przede wszystkim tak naprawdę to zobaczyć, co też jej się trafiło. Ranek zastał ją drzemiącą na łokciu w towarzystwie czterech książek, które wymagały jeszcze lekkiego odczyszczenia tu i ówdzie.

Kiedy słońce zaczęło świecić jej na twarz, obudziła się. Jej piękna czarna sukienka nadal spoczywała rozłożona na kanapie, gdzie Ola czytywała książki, popijając herbatę. Na stole czekała nadal robota. Ola uśmiechnęła się do tego widoku i postanowiła jednak najpierw odświeżyć się, zjeść coś i odpocząć chwilę, a potem wziąć się do pracy. I tak najlepiej pracowało jej się popołudniami, wieczorami i w nocy. Trochę też dlatego, że wtedy nie świeciło tak mocno słońce. Choć dziś jakoś w sumie było słabe.

Ola podeszła do okna. Słońce rzeczywiście wydawało się jakieś odległe, a wszystko za oknem zasnuwała lekka mgła. Dziwna pogoda…

                                      ***

Kiedy Ola zasiadła po południu do pracy, skojarzyła sobie, że dawno już nie słyszała głosów książek. Czy coś było nie tak?

- Halo? – powiedziała półgłosem.

- Nie musisz mówić na głos słyszymy cię i tak… - wionął w jej głowie szept.

- Acha – odpowiedziała, trochę jednak przestraszona. Nawet jeśli ostatnio odezwały się do niej otwarcie i tak wydawało jej się to złudzeniem. Poza tym raczej były to sny lub zdarzało się to, kiedy była zamyślona.

- Nie bój się.

- Postaram się – uśmiechnęła się Ola, bo razem z głosem napłynęło do niej ciepło, które nie raz czuła w tym pomieszczeniu. – Czemu się nie odzywałyście?

- Nie chciałyśmy zakłócać Ci pracy. Poza tym dowiedziałaś się wszystkiego o rodzicach i o grożącym Ci niebezpieczeństwie, więc nie było też natychmiastowej potrzeby. No i właściwie do niedawna traktowałaś nasze pogawędki  jako senną marę, a sama przyznasz, że w takich warunkach trudno prosić o głos.

- Jesteście dowcipne – stwierdziła Ola.

- To ona.

- Nieprawda, to ja.

- To ja byłam

- Ja to powiedziałam.

- Akurat, ty!

- To ja byłam!

- Kłamczuszka!

- A właśnie, że to był mój pomysł!

Ola krzyknęła i złapała się za głowę. Ból przeszył jej czaszkę.

- Przepraszamy. Zapomniałyśmy, że nie można jeszcze do Ciebie mówić na raz. Przyzwyczaisz się i będziesz mogła rozmawiać jednocześnie z nami wszystkimi.

Ola wzięła głęboki oddech. Czuła się trochę jakby ktoś nadmuchał jej głowę, ale wrażenie powoli ustępowało. Wróciła do pracy, a jednocześnie zapytała o to, co właśnie jej się przypomniało.

- Strażnik powiedział, że powiecie mi jak to robicie, że ustawiacie się same na pólkach.

- W sumie możemy. Ale czy nie lepiej, żebyśmy Ci pokazały?

Ola spojrzała w kierunku swojego ulubionego regału. Książki, które wczoraj wstawiła, stały w zupełnie innych miejscach. Ola westchnęła.

- Nic nie widziałam…

- Może przy następnej w takim razie?

Ola pokiwała głową i w cieple płynącym od regału zajęła się kolejnymi książkami. Przez jej głowę przepływały zdania wypowiadane przez kolejne mieszkanki jej półek. Przedstawiały jej się, opowiadały trochę o sobie, a raczej o swoich losach, bo treść każdej z nich znała bardzo dobrze. Pamiętała też różne uszkodzenia, które naprawiała, teraz mogła usłyszeć skąd się wzięły. Samym rąbkiem świadomości zauważyła, że książki przedstawiają jej się od najmłodszych. Trochę odwrotnie niż u ludzi, gdzie zazwyczaj zaczyna się od najstarszych członków plemienia. Kiedy koło północy skończyła pierwszą książkę i zaniosła ją do regału aż wstrzymała oddech, żeby nie uronić niczego z obiecanego spektaklu. Ale nic się nie stało.

- Nie bądź zawiedziona, raczej dumna z siebie. Wstawiłaś mnie tam, gdzie powinnam stać.

- Och… - powiedziała miękko Ola i uśmiechnęła się. Zawód minął natychmiast i faktycznie poczuła dumę.

Rankiem skończyła kolejną książkę i ziewając zaniosła ją na półkę. Poczuła, że tak właściwie, to chciałaby znów utrafić we właściwe miejsce, żeby książki były z niej zadowolone.

- Już jesteśmy z ciebie zadowolone, więc nie przejmuj się jeśli nie będziesz wiedziała gdzie ją wstawić.

Ale Ola wiedziała. W końcu zostały jej już przecież tylko trzy puste miejsca. Wstawiła książkę i miała wrażenie, że wszystkie uśmiechnęły się do niej.

- Dobranoc – powiedziała im.