Nasza story (9)

11 listopada 2014

Tyle rzeczy, na które nie zasługuję 

Po raz kolejny siedział w swoim fotelu, zatopiony tak samo w nim, jak w swoich myślach. Nie przypuszczał, że kiedykolwiek będzie w życiu tak szczęśliwy. Po tym wszystkim co przeszedł, przestał wierzyć, że coś dobrego może go spotkać. A jednak – mógłby w zasadzie zaśpiewać „I get so many things I don’t deserve”. A może się mylił, może właśnie zasługiwał na to wszystko? Może to jakaś nagroda, żeby się wyrównało? Albo po prostu nauczył się czegoś w czasie tych wszystkich złych lat, odrobił lekcje i teraz zaczął wreszcie układać wszystko tak, jak chciał?

Spodobała mu się ta myśl.

Dawno, o jak dawno temu, miał tę … wizję, sen, nie wiedział nawet co to było, kiedy  przeprowadził z nią filozoficzną dyskusję pod ogólnym tytułem „Czemu nie”. Prawdziwa dyskusja nie miała wciąż jeszcze miejsca, ale czuł, że nie jest tylko w sferze marzeń. Czuł, że jest w jakiś sposób w jej życiu. Kontakt trwał.

Były oczywiście momenty, kiedy trochę się urywał, słabł. To były najtrudniejsze chwile. Cała jego przeszłość budziła się wtedy i całą siłą woli walczył z myślami typu „to już koniec wszystkiego”. Powoli uczył się, że każdy człowiek ma swoje tempo, swój rytm, swoje potrzeby, zwłaszcza potrzebę odosobnienia, że chwilowy brak kontaktu nie oznacza, że już nigdy go nie będzie. Nie było to łatwe. W takich chwilach przypominał sobie wszystkie miłe przeszłe momenty, albo pozwalał sobie na planowanie najbliższej przyszłości, wymyślał, kiedy mógłby ją zobaczyć. Jak było mu szczególnie nieswojo, puszczał wodze fantazji i galopował przez życie na białym koniu wioząc ją przed sobą na siodle.

Zdawał sobie sprawę z tego, że jest to już trochę obsesja. Ale było mu z tym tak dobrze, że nawet przez myśl mu nie przyszło cokolwiek ograniczać. Uwielbiał budzić się i zasypiać myśląc o niej, czytać bez końca jej książki, oglądać ją, słuchać, wyszukiwać kolejne informacje i zdjęcia, pisać do niej. Miał tylko nadzieję, że ona nie czuje się przytłoczona, i ta obawa mu wciąż towarzyszyła. Ale skoro dostawał coraz to nowe sygnały świadczące o tym, że jest ok., to trzymał ten sam poziom. Najbardziej aktualnie lubił wspominać moment, kiedy pojechał do niej do pracy z prezentem. Te 10 minut dały mu napęd życiowy na wiele dni, nadal wywoływały szeroki uśmiech na twarzy i pomagały, kiedy napadały go wątpliwości czy jej nie prześladuje swoją miłością.

Tak, przyznał się ostatnio sam przed sobą do tego, że ją kocha. Choć na razie starał się jak najdokładniej ukryć to przed nią, żeby nie uciekła z krzykiem.

Ale  ostatnio coraz bardziej chciało mu się jakiegoś następnego kroku. A jeszcze bardziej chciało mu się większej regularności i częstotliwości tego kontaktu. Żeby tak codziennie mieć od niej maila… to by było piękne… No i żeby tak się z nią od czasu do czasu móc spotkać… Fajnie jest ją adorować tak z daleka, ale …

No właśnie. Nachodziła go myśl, żeby zaproponować znów spotkanie na herbatę. Nigdy mu się nie udało jej namówić, próbował tyle razy, tyle razy mu się śniło, że ona się zgodziła, ale wciąż nie udawało się to w rzeczywistości. Zdał sobie sprawę, że minął już ponad rok, odkąd ostatnio jej to proponował. Uparł się, że nie zaproponuje po ostatnim razie, kiedy zignorowała jego propozycję. Odmowę znosił, braku odpowiedzi nie mógł ścierpieć. Ponad rok… A czuł, że już jest na to gotowy, że mógł się normalnie zachowywać w jej towarzystwie. To też rezultat ich ostatniego spotkania.

No cóż… Rozważania jeszcze najwyraźniej muszą trochę potrwać. Na razie posłał jej w prezencie kolejny drobiazg, tym razem pocztą. Dowiedział się też, że będzie miała kolejne spotkanie z publicznością. Na poprzednie nie pojechał, nie bardzo mógł, a poza tym uważał, że jest to za szybko po ostatnim spotkaniu, dla niej za szybko oczywiście. Teraz już się zastanawiał, choć tym razem to też byłoby lekkie szaleństwo.

Jakie to bicie się z myślami jest wyczerpujące… – stwierdził i sięgnął po jej książkę.