Po co komu arka przymierza

17.07.2011

Rozstaliśmy się z ludem Izraela, kiedy Bóg jednak zdecydował, że nie zniszczy ich za kłanianie się złotym cielcom, które sami sobie stworzyli i uznali za boga. Cielce to cielce, a nie Bóg. Dlatego też Bóg nie chciał, żeby tworzono wizerunki czegokolwiek co jest na niebie lub ziemi i oddawano mu cześć  bo to nie był On. Nawet najpiękniejszy obraz, posąg, witraż czy mozaika, o której artysta mówi, że przedstawia jego wyobrażenie Boga, jest w gruncie rzeczy obrazem czegoś/kogoś chodzącego po ziemi. Bo przecież Boga nikt nie widział. „I rzekł Mojżesz: Spraw, abym ujrzał Twoją chwałę. Pan odpowiedział: Ja ukażę ci mój majestat i ogłoszę przed tobą imię Pana, gdyż Ja wyświadczam łaskę, komu chcę, i miłosierdzie, komu Mi się podoba.  I znowu rzekł: Nie będziesz mógł oglądać mojego oblicza, gdyż żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu.  I rzekł jeszcze Pan: Oto miejsce obok Mnie, stań przy skale. Gdy przechodzić będzie moja chwała, postawię cię w rozpadlinie skały i położę rękę moją na tobie, aż przejdę.  A gdy cofnę rękę, ujrzysz Mię z tyłu, lecz oblicza mojego tobie nie ukażę.”

Nie miał za to Bóg nic przeciwko temu, żeby zrobiono Arkę Przymierza. Według tego, co napisano w Biblii, nawet sam mówił jak ta Arka ma wyglądać.  Nie bardzo wierzę, że miało to dla niego jakiekolwiek znaczenie, czy będzie miała pół metra więcej czy mniej długości, czy tkanina na zasłony będzie czerwona czy zielona, czy do przenoszenia będą trzy drążki czy jeden i czy cheruby będą sobie patrzyły w oczy czy pokazywały języki. A jednak ładnych kilka stron Biblii zajmuje opis tego, jaka miała być sama Arka, w której przechowywano tablice, Namiot Spotkania, wszystkie potrzebne sprzęty, szaty i wiele innych przedmiotów. Oto maleńki kawałek tego opisu : „Uczynili też pektorał, wykonany przez biegłych tkaczy w ten sam sposób jak efod z nici ze złota, z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i z kręconego bisioru. Pektorał był kwadratowy, a długość jego i szerokość wynosiły jedną piędź. Był on podwójnie złożony. Umieścili na nim cztery rzędy drogich kamieni; w pierwszym rzędzie rubin, topaz i szmaragd; w drugim rzędzie granat, szafir i beryl; w trzecim rzędzie opal, agat, ametyst;  wreszcie w czwartym rzędzie chryzolit, onyks i jaspis. Były osadzone w oprawach ze złota w odpowiednich rzędach. Kamienie te otrzymały imiona dwunastu synów Izraela; było ich dwanaście według ich imion; były ryte na wzór pieczęci, każdy z własnym imieniem według dwunastu pokoleń.” 

Osiem linijek na jeden mały fragment odzieży, a właściwie biżuterii, bo pektorał, czyli napierśnik, to w sumie rodzaj ozdoby. Po co? Ja myślę, że Bóg po pierwsze chciał im trochę dopiec za nieposłuszeństwo. Taka maleńka złośliwość z jego strony, a nawet może nie złośliwość, bo powiedzmy sobie szczerze – należała im się kara za cielce. Więc Bóg pomyślał sobie – „Tacy jesteście? Odlaliście jakiegoś zwierza i myślicie, że tak łatwo? Nie ma! Chcecie mieć coś koniecznie, co wam będzie przypominało o mnie, to się musicie napracować!” I dalejże nawymyślał pierścieni, efodów, tunik, mis, podstawek, jabłek granatu, czerwonej purpury, koziej sierści, kręconego bisioru, złotych sznurów, drągów z akacjowego drewna, srebrnych klamer i miliona różnych rzeczy. Dobrze tak Izraelitom, jak nie docenili, ze Bóg idzie z nimi jako słup ognia, tylko im się zachciało czegoś materialnego! A po drugie myślę, ze Bóg chciał też trochę ich sprawdzić. Zawiedli go przecież bardzo, ledwo tylko Mojżesz zniknął, a oni już sobie jakiegoś innego Boga poszukali. Więc stwierdził, że dobrze byłoby sprawdzić choć trochę, czy zamierzają być mu posłuszni i wypełnią wszystkie jego polecenia. Po trzecie był zazdrosny, więc chciał się dowiedzieć, czy oddadzą znacznie więcej bogactw na niego, niż oddali na zrobienie cielców. Tak czy inaczej – był to bardzo dobry pomysł – Izraelici mieli coś uchwytnego, Bóg sprawdził, czy zmądrzeli choć trochę, a my mamy „Poszukiwaczy zaginionej arki”. ;)

Kiedy już wszystko wykonali według wskazówek i robota była ukończona : ”  […] obłok okrył Namiot Spotkania, a chwała Pana napełniła przybytek. I nie mógł Mojżesz wejść do Namiotu Spotkania, bo spoczywał na nim obłok i chwała Pana wypełniała przybytek. Ile razy obłok wznosił się nad przybytkiem, Izraelici wyruszali w drogę, a jeśli obłok nie wznosił się, nie ruszali w drogę aż do dnia uniesienia się obłoku. Obłok bowiem Pana za dnia zakrywał przybytek, a w nocy błyszczał jak ogień na oczach całego domu izraelskiego w czasie całej ich wędrówki.” To mi przypomina pewne porównanie, którego użył w swojej książce „Ślepy zegarmistrz” Richard Dawkins. Przyrównał tam ewolucję do wędrówki Izraela przez pustkowie, próbując udowodnić, że ewolucja wcale nie odbywała się cały czas w tym samym tempie, ale jak Izraelici – raz trwała w miejscu przez dłuższy czas (kiedy chwała Boga wypełniała przybytek), a raz ruszała z kopyta do przodu (kiedy obłok unosił się nad przybytkiem). Jak na zagorzałego ateistę, to daje argument całkiem religijny, ale cóż, ja od dawna twierdzę, że Bóg to ewolucja, pan Dawkins podrzucił mi tylko kolejny argument. ;)