Bóg dobry i cierpliwy

10.06.2011

Czterysta trzydzieści lat siedział lud Izraela w Egipcie aż wreszcie z niego wyszedł.

Bóg szedł przed nimi za dnia w słupie obłoku i w słupie ognia w nocy, żeby mogli iść przez pustynię.

Bóg zalał Egipcjan Morzem Czerwonym, kiedy próbowali ścigać lud Izraela. Naukowcy z National Center for Atmospheric Research (NCAR) i z Uniwersytetu w Kolorado wykonali nawet komputerową symulację tego zdarzenia   Z symulacji wynika, że porządny wiatr wiejący przez całą noc jest w stanie wepchnąć masy wód z powrotem do koryt rzecznych lub niecek jeziornych. Nie musiałby nawet mieć siły huraganu  – siła wiatru niezbędna do zmiany położenia wód została oszacowana na 63 mile na godzinę, czyli ok. 100 kilometrów na godzinę. I dopóki będzie wiał, dopóty wody będą trzymane w ryzach. Jeśli kierunek wiatru się zmieni albo jego siła osłabnie, wszyscy ci, którzy wybrali się wówczas na spacer po odsłoniętych z wód terenach, mogą w najbardziej optymistycznej wersji liczyć się z  przemoczeniem odzieży. Pechowcy zostaliby pewnie zaliczeni do kategorii, w której opisywane są straty w ludziach. Jeśli bowiem wiatr przestałby wiać, ściany wód powędrowałyby w bardzo szybkim tempie na swoje pierwotne miejsce.

Bóg zesłał im również mannę z nieba, kiedy marudzili, ze nie maja co jeść. Współcześnie manną nazywamy drobną kaszę z pszenicy (kasza manna), jednak w Biblii prawdopodobnie chodzi o coś innego. Z opisu zamieszczonego w Księdze Wyjścia wynika, że pewnego dnia o świcie cała ziemia pokryła się białymi kuleczkami, wyglądającymi jak grad. Smakowały jak chleb z miodem, a Izraelici nazywali je "man". Według badaczy, słowem tym Arabowie do dzisiaj określają słodką żywicę tamaryszków, czyli krzewów i drzewek, występujących na terenach pustynnych i nadmorskich w Europie, Azji i Afryce. Wiosną, na skutek ukłuć owadów, z roślin tamaryszku wypływa żywica i szybko tężeje na słońcu. Tworzą się wtedy kulki, których słodki smak przyciąga wielu amatorów, zbierających dziennie kilogramy tego przysmaku.

Bóg dał im też wodę ze skały. Szukając wytłumaczenia tego cudu G. E. Wright (ceniony specjalista w dziedzinie archeologii biblijnej) odnalazł relację majora C. S. Jarvisa, byłego brytyjskiego gubernatora Synaju, który opowiadał, że przeżył coś podobnego. Oddział jeńców na wielbłądach zatrzymał się na postój i w poszukiwaniu wody począł kopać w skalistych zboczach wąwozu, gdzie po skale wapiennej sączył się nikły strumyczek. Podczas kopania silne uderzenie przypadkowo trafiło w skałę wapienną. Gładka twarda powierzchnia wapienia skruszyła się i z miękkiej, porowatej skały wytrysnął ku wielkiemu zdumieniu całego oddziału silny strumień czystej wody. Przed wyjściem Mojżesz żył przez dłuższy czas na Synaju i jest bardzo możliwe, że znał właściwości formacji kamiennych w pewnych częściach tego półwyspu.

Bóg dał im pokonać Amalekitów.

Tyle dla nich robił, a oni wciąż marudzili. Ja bym się wkurzyła ;)