Następna księga nosi imię Księgi Amosa. Jego imię znaczy
będący brzemieniem lub niosący brzemię. Pochodził z judzkiej miejscowości
Tekoa, położonej około 15 kilometrów na południe od Jerozolimy. Amos przed
powołaniem go przez Boga Jahwe na proroka zajmował się hodowlą owiec i
nacinaniem fig na sykomorach. Został powołany aby prorokował nie tylko
ojczystej Judzie lecz głównie północnemu Królestwu Izraela. Rozpoczął
działalność prorocką za dni króla Jeroboama II, syna Joasza króla Izraela.
Na początku księgi Amos przystępuje do zapowiadania
ognistych wyroków Bożych przeciwko wrogim narodom otaczającym Izraelitów.
Dotyczą one Syryjczyków, Filistynów, Tyryjczyków, Edomitów, Ammonitów i
Moabitów. Potem zapowiada wyroki przeciwko królestwu Judy i królestwu Izraela,
gdyż ich mieszkańcy zgrzeszyli odrzucając prawo Boże.
Za pomocą dobitnych przykładów Amos wykazuje, iż to sam Bóg
pobudził go do prorokowania. I czyni to zwłaszcza przeciwko miłującym luksusy
łupieżcom, którzy mieszkają w Samarii. Bóg przypomina w jaki sposób karał i
korygował naród izraelski. Amos intonuje tu proroczą pieśń żałobną nad
Izraelem, lecz Bóg wzywa ich by Go szukali i pozostali przy życiu.
W następnych wersach Amos mówi, że Bóg już nie przyjmuje
żadnego usprawiedliwiania, zapowiada zburzenie sanktuariów Izraela i że
powstanie z mieczem przeciwko domowi Jeroboama II. Potępia Izraelitów za
uciskanie ubogich i przysięga, iż będą musieli lamentować z powodu swoich
niegodziwych uczynków. Zapowiada, iż wyrok Boży sięgnie ich choćby ukryli się w
Szeolu lub wstąpili do niebios. Grzesznicy z jego ludu poginą od miecza. I na
koniec zapowiada wspaniałą obietnicę dla powracających z wygnania, mówi o
trwałych błogosławieństwach, które ześle Bóg.
Argumentem za autentycznością księgi Amosa jest to, że
Szczepan sparafrazował trzy zaczerpnięte z niej wersety oraz to że powoływał
się na nią Jakub.
