wtorek, 10 marca 2020

Trzymając przyszłość blisko serca*

01.02.2017


David Jon Gilmour urodził się 6 marca 1946 w Grantchester, w Cambridge. W wieku trzynastu lat, korzystając z podręcznika i płyty instruktażowej Pete'a Seegera, opanował podstawy gry na gitarze. Wkrótce potem zaczął występy w lokalnych pubach, początkowo z grupą The Newcomers, później z zespołem The Ramblers. W 1964 utworzył swój własny zespół – Joker's Wild.

David Gilmour i Roger "Syd" Barrett znali się od czasów szkolnych w Cambridge. Gilmour otrzymał propozycję dołączenia do Pink Floyd (jako wokalista i gitarzysta) na przełomie 1967 i 1968 roku. Była to reakcja zespołu na coraz większe problemy psychiczne dotychczasowego lidera – Syda Barretta. Początkowym zadaniem Gilmoura miało być głównie zastępowanie Barretta podczas koncertów. Po odejściu Barretta, Gilmour zajął jedną z dwu wiodących pozycji w zespole (drugą zajmował Roger Waters).

Po odejściu Watersa w drugiej połowie lat osiemdziesiątych, Pink Floyd wznowił działalność z Gilmourem jako główną postacią.

David Gilmour angażował się w różnorodną działalność, poza zespołem Pink Floyd. Wspierał takich artystów jak Grace Jones, Tom Jones, Elton John, B.B. King, Paul McCartney, John Lennon, Sam Brown, Jools Holland, Bob Dylan, Pete Townshend, zespoły The Who i Supertramp, Levon Helm, Robbie Robertson, Alan Parsons. Okrył i wypromował Kate Bush oraz Florence Welch.

Nagrał cztery solowe płyty:
  • David Gilmour (1978)
  • About Face (1984)
  • On an Island (2006)
  • Rattle That Lock (2015)

Gra na wielu rodzajach gitar ale wydaje się preferować Stratocastery i Fendery. Jego styl gry jest bardzo charakterystyczny i natychmiast rozpoznawany. Jest w pierwszej dwudziestce najlepszych gitarzystów świata.
W 1996 David Gilmour został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame jako członek Pink Floyd. W 2003 r. został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego.



* Nawiązanie do ostatniej linijki tekstu „Faces of stone” z ostatniej płyty Gilmoura