Nasza story (5)

29 lipca 2014 

Odmienne stany świadomości (5)

- Ej, nie, nie, nie, daj ten stolik też tam, bo jak postawisz tutaj, to ludzie będą mi dmuchać w herbatę!

- Jasne, już przenoszę.

Podniósł stół i zaniósł we wskazane miejsce, uśmiechając się pod nosem. Kto by pomyślał, że będzie kiedyś zajmował się noszeniem stołów i będzie to takie miłe.

Kiedy wszystko było gotowe, usiadła na chwile przy nim. Poczuł jak krew mu uderza do głowy, ale się opanował.

- Jak będzie? – zapytała.

- Jak zawsze fantastycznie. Spotkanie z tobą jest zawsze fantastyczne.

- Chyba nie powinnam ciebie akurat pytać o zdanie, jesteś nieobiektywny – powiedziała robiąc minę chochlika.

- Nie jestem. Ale i tak mam rację.

Zaśmiała się, na cały głos. Uwielbiał ten śmiech.

- Chodź, napijemy się jeszcze herbaty. Mnie się przyda przed mówieniem przez godzinę albo i dłużej, a ty na pewno jesteś zmęczony.

Kiedy wstawali, położyła mu rękę na ramieniu. Objął ją delikatnie, nawet nie myśląc, co robi, to był po prostu impuls. Kiedy zdał sobie sprawę z tego, co się dzieje, w myślach widział się już spoliczkowanym i pozbawionym możliwości towarzyszenia jej dalej w trasie promocyjnej. Ale oto stał się kolejny cud i te koszmarne przewidywania wcale się nie sprawdziły. Szkoda, że stolik herbaciany był tylko o kilka kroków!

Spotkanie było zgodne z jego przewidywaniami. Ludzie reagowali w jak najlepszy sposób, a on siedział w rogu zapatrzony w nią, słuchając jej głosu, patrząc na nią i wspominając rozmowy, które z dnia na dzień robiły się coraz bardziej przyjacielskie. Dziś zapytała go, czy o wszystkim opowiada swoim znajomym. Kiedy powiedział jej, że ma tylko jedną przyjaciółkę, której mówi wszystko, zdziwiła się. A nawet zobaczył w jej oczach dziwny błysk, który skojarzył mu się z zazdrością, ale wolał nie robić sobie nadziei, że ona może być o niego zazdrosna. Trudne to jednak było, kiedy zaczęła pytać, gdzież teraz jest owa przyjaciółka. Tłumiąc radość, powiedział jej po prostu, że ze swoją dziewczyną nad morzem. Trudno, trochę skłamał, ale czy to ważne, że akurat teraz nie jest nigdzie z nikim, bo nikogo nie ma? Uznał, że tak jest bardziej niezobowiązująco, niż opowiadać całą jej historię życia i narazić się na stwierdzenie „A co mnie to obchodzi, przecież nie jestem o ciebie zazdrosna”. W ten sposób wszystko zostawało nadal w sferze niedomówień. Bardzo mu to odpowiadało, bo zdał sobie sprawę, że nie wierzy zupełnie w to, że jego marzenia mogą się spełnić.

Po spotkaniu podeszła do niego.

- Miałeś rację. Było fantastycznie. W sumie to szkoda, że już koniec trasy.

- Zdecydowanie. Musisz jak najszybciej napisać kolejną książkę.

- Kto wie, może już jutro zacznę. – uśmiechnęła się. – Chodź, odprowadzisz mnie jeszcze do samochodu.

Złapała go za kaptur i skierowała w stronę drzwi. Poddał się z radością, własnej inicjatywy używając znów do objęcia jej.

Przy samochodzie uścisnęli sobie ręce, a kiedy wziął jej dłoń w swoje obie, ona dołożyła jeszcze swoją.

I wtedy się obudził.

Z rozanielonym uśmiechem na ustach, uśmiechem, który został mu na resztę dnia. Do wieczora pławił się w błogostanie, sen był tak realny, że czuł się, jakby to wszystko naprawdę się zdarzyło. Wieczorem powiedział sobie, że żyje się raz, a zgodnie z tym, co ona napisała w swojej książce, kto się nie rzuca na swoje marzenia, nie daje sobie szansy. Więc postanowił się rzucić, chwilowo tylko na Internet, żeby sprawdzić, gdzie ma następne spotkanie autorskie. Posiedzi chociaż grzecznie na krzesełku, skoro nie jest mu dane nosić dla niej stołów.