Wojciech Młynarski „Przyjdzie walec”

16.03.2017

Budowaliśmy z kumplami

coś płaskiego, jakby drogę,

a że praca była ostra

i częściowo za darmochę,

droga wyszła całkiem prosta,

tylko wyboista trochę

Lecz świeciła nam myśl główna,

którą tak bym ujął tu:

przyjdzie walec i wyrówna,

przyjdzie walec i wyró,

przyjdzie walec i wyró!

Więc choć się z początku

sporo orłów na niej wywijało,

niemniej, rzecz ogólnie biorąc,

iść się po tej drodze dało,

sprawa była oczywista,

siwy mróz czy lipiec duszny,

nic, że droga wyboista,

ważne, że kierunek słuszny!

Niezależnie zaś myśl główna,

wciąż nam dodawała tchu,

przyjdzie walec i wyrówna,

przyjdzie walec i wyró,

przyjdzie walec i wyró!

Aż ktoś dostrzegł, że wertepy

szlak nasz znaczą jako żywo,

nie z nadmiernej, panie, krzepy,

nie z romantycznego zrywu,

tylko nacią od pietruszki

wisi ludziom ta robota

tylko każdy własnej dróżki

szuka cichcem po wykrotach

Ale krzyczy, jak on krzyczy!

jak on krzyczy, że rzecz główna

ale wiecie, szybciej, naprzód, lu,

przyjdzie walec i wyró,

przyjdzie walec i wyró!

A kto sobie koleiny już

wydeptał, bierze szmalec

i odwala partaninę

powołując się na walec,

więc nie martwię się, broń Boże,

ale gdzie ta, ale gdzie ta,

gdy się komuś nagle może

nie spodobać ta kaseta,

No to co, że forma brudna

i że błędy tam i tu?

przyjdzie walec i wyrówna,

przyjdzie walec i wyró,

przyjdzie walec i wyró!