Grudzień 2010

28 grudnia 2010
Drodzy czytelnicy!
Nadeszła ta chwila, kiedy muszę się przyznać sama przed sobą i przy okazji przed wami, że … jestem gruba. 
Jak wygląda stan na dziś? Fatalnie. 80kg żywej wagi, nie mieszczę się w prawie żadne ciuchy z butami włącznie, jest mi ciężko się schylić, szybko się męczę, boli mnie kręgosłup i kolana i czuję się z tym bardzo źle. I to nie jest efekt poświąteczny, niestety, gdyby tak było, można byłoby mieć nadzieję, że to wkrótce zwalczę. Ale nie, przez święta jedynie dobiłam do okrągłej cyferki, tyjąc zaledwie pół kilograma.
Już was słyszę z pytaniami „a ile masz wzrostu?” albo stwierdzeniami „trzeba kupić większe ciuchy”. Wszystko świetnie, tylko wiecie, ja przy tym samym wzroście jeszcze niedawno ważyłam 60kg….    A kupowanie nowych ciuchów dla takiego wyglądu zupełnie przestało mnie bawić, zresztą jak przy każdych następnych pięciu kilogramach zamiast nad tym panować będę kupowała nowe ciuchy, to wkrótce będę ważyć tonę i z mieszkania będą mnie wyciągać dźwigiem. Ubraną w żagiel z Daru Pomorza.
Czemu tak jest? No dobrze, zacznę od analizy przyczyn.
jem bardzo dużo
nie ruszam się prawie wcale
W zasadzie wystarczy, to są najważniejsze przyczyny. Jem dużo, bo lubię, potrafię po prostu siedzieć i jeść coś czytając albo oglądając. Sprawia mi przyjemność gotowanie i spożywanie wytworów swojej pracy, lubię też jeść to, co ktoś zrobi albo to, co pysznego przyniosę ze sklepu. A ruszam się mało, bo po pierwsze mi się nie chce, po drugie mam mało czasu, a po trzecie mi się nie chce. Masakra.
W swoim życiu przećwiczyłam już cała masę różnych diet. Byłam na dietach „jedno-produktowych”, typu zupa prezydencka albo same owoce. Nie dałam rady. Próbowałam diety 1000 kalorii, nie powiem, wtedy były rezultaty, ale niestety jakieś krótkotrwałe. Może dlatego, że potem zaczęłam znów jeść na umór. Próbowałam też głodówek, oraz diety rosnącej, czyli stopniowego zwiększania zjedzonych kalorii aż do normalnego poziomu. Też nic nie dało. Może dlatego, że nie potrafiłam powiedzieć „stop” w którymś momencie zwiększania. Na zmniejszenie żołądka nie pójdę, amfetaminy ani extasy brać nie będę, tabletek odchudzających się boję jak ognia. Ale chciałabym znów ważyć koło 60kg…
Przy ostatniej sesji odchudzania powiedziałam sobie, że jak się nie uda, to się nie uda, nie chce mi się więcej odchudzać, jak będę gruba to będę. Na chwilę schudłam, potem zaczęłam znów nabierać wagi, no i nie przejmowałam się tym, zgodnie z tym, co sobie powiedziałam : nie to nie. Ale tak się nie da, przynajmniej w moim przypadku, bo potrafię się doprowadzić do stanu tragediozy. Więc znów się biorę za siebie.
Tym razem mam zamiar wprowadzić zmiany „na stałe”. Jestem już w takim wieku, że muszę pamiętać o swoich kolanach, kręgosłupie, o tym, że przemiana materii mi się zmienia, że nie wszystko już powinnam jeść, a na pewno nie w takich ilościach jak dotąd, że powinnam się ruszać, żeby nadal funkcjonować i dożyć tych 120 lat w dobrym stanie.
Kiedy zacząć? Nie ma w zasadzie dobrego czasu na zaczęcie takiego przedsięwzięcia, ale to też oznacza właściwie, że nie ma też złego czasu. Zawsze będą jakieś święta, wesela, urodziny i tym podobne okoliczności łagodzące. A przecież chodzi właśnie o to, żeby zmienić całość swojego życia bez względu na porę roku, uroczystości i nastrój. Dlatego też myślę, że zacznę po prostu od jakiegoś dnia, który akurat mi przyjdzie do głowy. Co myślicie o dniu dzisiejszym? Będzie w sam raz?
Potrzebny mi plan, wsparcie, dużo silnej woli. Postanowiłam spróbować przy pomocy bloga i Was, drodzy blogerzy. Mam zamiar dzielić się tu z Wami wszystkimi sukcesami i porażkami (których mam nadzieję będzie jak najmniej) na swojej drodze do zdrowego odżywiania się i zdrowego trybu życia. Zaglądajcie, piszcie, wspierajcie!

29 grudnia 2010

No dobrze, zaczęłam – podjęłam decyzję, że trzeba coś zrobić.

Dzisiejszy dzień to będzie ocena sytuacji.

Już się zaczynam bać.

Ale cóż.

Jak się powiedziało „A”, to teraz trzeba będzie przejść przez kolejne litery alfabetu.

29 grudnia 2010

Taaaak.

Waga powiedziała mi „wchodzić pojedynczo” 

Matko, nigdy w życiu nie ważyłam 80 kilogramów….

Pomocy!

29 grudnia 2010

Śniadanie:

mleko : 120kcal

chleb : 250kcal

ser : 72kcal

pasta z tuńczyka : 34kcal

pomidor : 13 kcal

ogórek : 5 kcal

Razem : 474 kcal

To jakbym miała iść na dietę 1000 kcal, to właśnie zjadłam połowę swojego przydziału prawie 

29 grudnia 2010 

Drugie śniadanie:

bułka : 240kcal

masło : 75kcal

plaster białego sera : 104 kcal

jogurt : 120 kcal

banan : 123 kcal

 

Razem : 662 kcal

 

no coraz lepiej, coraz lepiej… teraz się dopiero okazuje, gdzie jest pies pogrzebany. 

pies? a jakiej rasy? 

nie wolno tracić humoru  

29 grudnia 2010 

Obiad :

Zupa: 270 kcal

Kasza : 84 kcal

Hummus : 200 kcal

Marchew : 35 kcal

Dodatki do surówki : 124 kcal

Kompot : 180 kcal

 

Razem : 893 kcal

 

Hmmmm….. a tu jeszcze pół dnia przede mną….

29 grudnia 2010 

Podwieczorek :

ciastko : 285 kcal

Herbata jest bez cukru, to jej nie liczę. I tak jest masakrycznie. A to tylko kawałek drożdżowego przecież. A co by było jakbym chwyciła za moją ulubioną napoleonkę? 

29 grudnia 2010 

Kolacja :

milion kalorii  

30 grudnia 2010 

3170 kcal. 

Musiała minąć cała noc, żebym zebrała się na odwagę i policzyła, ile w końcu wczoraj zjadłam, czyli ile zjadam przeciętnie. 

Ok, trzeba się przyznać do tego, zjadam przeciętnie dziennie ponad 3 tysiące kalorii. Tyle to nawet górnik na przodku nie potrzebuje. 

Stwierdzam w związku z tym, że (mimo że miałam cichą nadzieję, że tak nie będzie) zasada pierwsza mojego przechodzenia na zdrowy tryb życia to jednak bedzie : 

                        jeść mniej 

Wychodzi na to, że będe musiała zjadać mniej więcej 1/3 tego, co dotychczas, jako że kobieta w moim wieku potrzebuje tak naprawdę około 1200 kcal dziennie. 

Przyjmuję do wiadomości. 

Jak to zrobić, to nie teraz. Jestem w ciężkim szoku i muszę dojść do siebie. 

30 grudnia 2010 

Znalazłam w sobie dość duzo strachu w sprawie odchudzania, a jest on związany z tym, że jak człowiek chudnie, to zazwyczaj najpierw chudnie tam, gdzie wcale nie chce. Obawiam się, że stracę swój biust, a na twarzy jak schudnę to zaczna mi się pojawiać zmarszczki. 

Trzeba cos na to wymysleć . 

31 grudnia 2010 

Waga to nie wszystko

… więc jeszcze parę liczb mnie opisujących.

lecę od dołu  

42cm

64cm

111cm

113cm

97cm

110cm

i juz mi nie jest tak wesoło jak parę linijek temu…  

31 grudnia 2010 

Załamałam się…

Ale może im więcej takich faktów stanie mi przed oczami tym większe samozaparcie będę miała, zeby cos  z tym zrobić?

31 grudnia 2010

To jak już taka szczera jestem ze sobą….

Nie pamiętam kiedy ostatnio się ruszałam …. wyjąwszy walenie w klawisze i klikanie myszą….