Moje ulubione seriale część czwarta

24 sierpnia 2012

Dziś kończę serialowe rozważania. Pozostaję na miejscu drugim listy przebojów, bo tam siedzą aż trzy seriale. Było już o „Ally McBeal”, było „Miasteczko Twin Peaks”, dziś ostatni serial z tej pozycji : „ER” czyli „Ostry dyżur”.

Jest to  amerykański serial telewizyjny autorstwa Michaela Crichtona. Michael Crichton, nieżyjący już (zmarł 4.11.2008)  amerykański pisarz, reżyser, scenarzysta i producent filmowy, jest autorem  znanych powieści określanych jako technothrillery, które popularność zyskały dzięki adaptacjom filmowym (np. Park Jurajski w reżyserii Stevena Spielberga). Był także autorem scenariuszy wielu filmów, m.in. Twister. Jeśli chodzi o ER, to był jego pomysłodawcą i producentem, a także jednym z reżyserów i oczywiście twórcą scenariusza.

Serial został wyprodukowany przez Constant C Productions i Amblin Television we współpracy z Warner Bros. Television Production, Inc. w latach  1994 – 2009. Był nadawany w wielu krajach na całym świecie, gdzie zyskał ogromną popularność. Składa się z 15 sezonów, przy czym każdy sezon ma około 22 odcinków ( pierwszy sezon ma ich 26, 13 sezon – 23, 14 sezon – 19, a 15 sezon ma 22 odcinki, z tym że ostatni jest „podwójny”, pozostałe sezony mają po 22 odcinki), co daje razem 332 odcinki – jest co oglądać! Wyszedł również na DVD, więc każdy może mieć swój własny prywatny „Emergency Room” w domu. Edycje DVD zaczęły ukazywać się w 2003 roku i wydawanie kolejnych sezonów trwało aż do lipca 2011.

Oprócz Michaela Crichtona  w tworzeniu serialu brali też udział tacy reżyserzy jak John Wells , Lydia Woodward, Carol Flint, Neal Bear, Jack Orman, Christopher Chulach, David Zabel. Ciekawostką jest udział Stevena Spielberga przy tworzeniu serialu. „Ostry Dyżur” według początkowych planów miał być filmem reżyserowanym przez Stevena Spielberga. Jednakże na wczesnych etapach produkcji Spielberg „zamienił się” z Michaelem Crichtonem pomysłami i w ten sposób Spielberg dostał Jurassic Park, a Crichton „Ostry dyżur”. Spielberg na początku służył radą oraz pomocą Crichtonowi i nawet reżyserował pierwszy odcinek, choć nie jest to uwzględnione w czołówce. Scenariusz oprócz Crichtona tworzyło jeszcze 18 innych osób.

Wymienienie wszystkich nagród, a zwłaszcza wszystkich nominacji, które otrzymał serial i jego aktorzy, zajęłoby mi co najmniej następne dwie strony. W skrócie, serial miał pięć nominacji do nagrody Amerykańskiej Gildii Aktorów Filmowych, dziewięć nominacji do Złotych Globów i siedemnaście nominacji do nagrody Emmy. Z nagród uzyskanych serial otrzymał trzy nagrody Amerykańskiej Gildii Aktorów Filmowych (najlepsza obsada, najlepsza rola kobieca i najlepsza rola męska), jedną nagrodę Złotego Globu (najlepsza rola męska serialu 1998) i cztery nagrody Emmy (najlepsza rola gościa w serialu 2005, najlepsza reżyseria 1995, najlepsza aktorka drugoplanowa 1995 oraz najcenniejsza – najlepszy serial telewizyjny 1996). Oprócz tego warto wspomnieć, że „ER” w 1995 roku zdobył  prestiżową nagrodę Gearge Foster Peabody Award, ponadto wygrywał nagrodę People’s Choice Awards dla najpopularniejszego serialu telewizyjnego w latach 1997-2002.

O czym jest? Wiadomo – izba przyjęć w szpitalu. Ale to byłoby zbyt duże uproszczenie. Oczywiście, izba przyjęć pełni tu kluczową rolę, ale tak naprawdę obserwujemy pracę całego szpitala. Jest to County General Hospital w Chicago, nie istniejący w rzeczywistości. Z powodu braku czasu i środków na zbudowanie planu odcinek pilotażowy był kręcony na terenie byłego szpitala Linda Vista Community Hospital w Los Angeles, plan County General Hospital został zbudowany nieco później. Ponadto obserwujemy też życie prywatne lekarzy, pielęgniarek, a czasem też pacjentów, akcja krąży więc praktycznie po całym Chicago. Czasem udajemy się też za granicę z naszymi bohaterami, na przykład do Afryki czy Paryża. 

Każdy odcinek pokazuje historię co najmniej kilku pacjentów ER, którzy zostają wyleczeni, wysłani na inny oddział lub niestety czasem umierają. Ich historie zręcznie przeplatają się z życiem personelu szpitala: ktoś się zakochał, ktoś się rozstał, ktoś ma raka, ktoś rodzi dziecko, ktoś ma problemy z matką, ojcem lub dzieckiem, ktoś ma romans, ktoś popełnia błąd, ktoś awansuje, ktoś jest wyrzucony, ktoś łamie przepisy, ktoś stwierdza, że jest innej orientacji seksualnej, ktoś pada ofiarą przestępstwa, ktoś ma kłopoty finansowe, ktoś nie wie, czy wybrał właściwe zajęcie. Nie ma czasu na nudę. Tempo życia przypomina bardzo tempo pracy na ostrym dyżurze.

Uwielbiam ten serial za jego sferę medyczną. Przypadki, jakie się tam pojawiają nie są jakieś bardzo wyszukane, myślę, że takie jak naprawdę najczęściej pojawiają się w szpitalu wielkiego miasta: wypadki, pobicia, zatrucia, poparzenia, pogorszenie w przewlekłych chorobach, grypy, ataki serca, wylewy, biegunki i temu podobne. Od czasu do czasu zdarza się jakiś bardziej skomplikowany przypadek chorobowy, katastrofa, albo też obserwujemy zmagania z chorobami, których teoretycznie już nie ma, kiedy przenosimy się do Afryki. Po obejrzeniu 15 sezonów mogłabym już na widok pacjenta spokojnie zadysponować jakie badania ma mieć zrobione, a z intubacją też nie byłoby wielkich problemów. Gdybym się mocno spięła, to nawet mogłabym asystować przy operacji. Na dodatek po angielsku, bo oczywiście oglądam serial w oryginale. 

Oryginalna obsada składała się ze stosunkowo mało znanych aktorów, którzy jednak odgrywali swoje role perfekcyjnie. Byli to : Anthony Edwards (dr Mark Greene), Eric La Salle (dr Peter Benton), Julianna Marqulies (siostra Carol Heatheway), Sherry Stringfield (dr Susan Lewis), wtedy jeszcze całkiem nieznany George Clooney (dr Doug Ross) i przede wszystkim wspaniały Noah Wyle (najpierw student medycyny, potem doktor John Carter). Noah Wyle jest rekordzistą serialu: wystąpił w 12 sezonach jako bohater główny i w jednym jako drugoplanowa postać. Prawie dorównuje mu Laura Ines (dr Kerry Weaver), która wystąpiła w 11 sezonach jako postać główna i dwu jako drugoplanowa. Ważnymi postaciami serialu są również Goran Visnjic (dr Luka Kovac), Maura Tierney (najpierw pielęgniarka, później doktor Abby Lockheart), Ming-Na (dr Jing-Mei), Alex Kingston (dr Elizabeth Cordey) oraz lubiana przez bardzo wielu fanów serialu Gloria Reuben (Jeanie Boulet).

Bohaterowie serialu dość często znikają i pojawiają się nowe osoby, co nie jest dziwne zważywszy na to, że jest to szpital „uczący”, czyli pojawiają się wciąż nowi studenci. Poza tym również prywatne losy personelu czasem wymagają zmian w życiu zawodowym. Każde odejście to smutek widza, ale nowe osoby są zazwyczaj tak sympatyczne, że szybko się do nich przywiązujemy. Pierwszym członkiem ekipy, który odszedł, była Susan Lewis, która przeniosła swój staż do Phoenix z powodów rodzinnych. Wróciła w sezonie 8, ale w sezonie 12 znów odeszła, tym razem z powodów zawodowych. Jako gość pojawia się w ostatnim odcinku serialu. Susan Lewis była zarówno pierwszą jak i ostatnią postacią z oryginalnej obsady, która opuściła szpital. W sezonie 5 odszedł Doug Ross, który zwolnił się z pracy po śmierci pacjenta, a za nim w sezonie 6 odeszła siostra Carol Hathaway – zdecydowała się na wyjazd do niego do Seattle, do swojej prawdziwej miłości i ojca swych córek-bliźniaczek. Doktor Mark Greene zmarł na guza mózgu w sezonie 8, a jego żona Elizabeth Cordey została zwolniona za przeprowadzenie nielegalnego przeszczepu. Szpital pozwolił jej zostać, ale pod warunkiem degradacji do stażysty. Dr Corday nie zgodziła się i wróciła do rodzinnej Anglii. Doktor Carter znika na dwa sezony, kiedy to pracuje w Afryce. Doktor Kerry Weaver jest zwolniona z powodu cięć budżetowych. Luka i Abby ruszają pracować do Bostonu. Ostatnią osobą, która opuściła serial jest Dr Neela Rasgotra (grana przez Parminder Nagra), która żegna się ze szpitalem i przeprowadza się do Baton Rouge, by żyć z doktorem Rayem Barnettem (granym przez Shane West), który dwa sezony wcześniej po amputacji nóg w wyniku zderzenia z ciężarówką, postanawia wrócić do rodzinnego miasta, gdzie zaczyna pracę z osobami niepełnosprawnymi.

W serialu wystąpiło gościnnie wiele gwiazd, na przykład: Kirsten Dunst, Ewan McGregor, Danny Glover, Serena Williams, Susan Sarandon, Dakota Fanning, James Belushi, Peter Fonda. Oprócz nich pojawili się też aktorzy i aktorki znane z innych seriali : James Cromwell, Frances Conroy i Mena Suvari („Sześć stóp pod ziemią”), Lucy Liu, Lisa Nicole Carson („Ally McBeal”), Madchen Amick i Piper Laurie („Twin Peaks”) oraz Omar Epps i Lisa Edelstein (Doktor House).

Muzyka nie pełni w serialu tak ważnej roli jak w innych moich ulubionych serialach, ale warto wspomnieć, że pojawiają się tam piosenki takich wykonawców jak Gloria Estefan, Ella Fitzgerald, Smash Mouth, Tori Amos, Santana, Pocol Harum, Don Henley, Red Hot Chili Peppers, Coldplay, AC/DC, The Chemical Brothers, Punjabi MC, Norah Jones, Tracy Chapman, Snow Patrol, James Blunt czy Barry Manilow.

Cytat na koniec?

„Powiedz, że wszystko będzie dobrze”

„Wszystko będzie dobrze”.

Na tym kończę moją serię o ulubionych serialach. Wspomnę jeszcze tylko o miejscu trzecim, na którym „Doktor House” – obejrzałam z przyjemnością i czasem wracam; ósmym: „Murphy Brown”  -  obejrzałam z przyjemnością, ale raz wystarczył; dwudziestym: „South Park”- czasem lepiej, czasem gorzej . Pozostałych miejsc nie przyznano.