Postanowienia noworoczne

03.01.2010

No i co?? Ile z Was przesiedziało kilka pierwszych dni stycznia pisząc, a raczej usiłując napisać, postanowienia noworoczne? Trudne zadanie? A wydawałoby się – nic prostszego: siadamy, bierzemy długopis i przelewamy na papier wszystko to, co kłębi nam się w głowie. Każdy z nas wie przecież najlepiej jakie są jego wady i co chciałby zmienić w sobie. Bo, niestety, te noworoczne postanowienia, opierają się raczej na tym co w nas złe i co chcemy zmienić. Pewnie dlatego jest to takie trudne – to operacja na żywym organizmie.

Moja koleżanka co roku jako punkt pierwszy wpisuje sobie :schudnąć. To już jest w zasadzie konstans i nawet jakby mi powiedziano, że w tym roku tego nie napisała, to bym nie uwierzyła. Nawet ją rozumiem. Niewiele jest kobiet naprawdę zadowolonych ze swego wyglądu, które nie chciałyby tego czy owego poprawić, a schudnięcie to marzenie większości z nich. Tylko że ona bardzo lubi jeść i wszelkie próby chudnięcia kończą się zazwyczaj trzeciego dnia, w porywach do tygodnia. Na pytanie czemu właściwie chce schudnąć,  z rękawa wytrzepuje kolejne odpowiedzi: żeby się podobać, bo tusza jest niezdrowa, bo nie mieszczę się w ciuchy itp. Podobanie się to kwestia gustu, a do tuszy jej jeszcze daleko. Chyba poradzę jej, żeby zmieniła ten swój numer jeden na: kupić ciuchy rozmiar większe, i będzie spokój.

Znam co najmniej dwie osoby, u których jak bumerang powraca kwestia: znaleźć sobie partnera/partnerkę życiową. Ciekawy cel, tylko kiedy tak na nich patrzę, to nie widzę tego szukania. Jest to raczej siedzenie w kacie w większej lub mniejszej depresji i narzekanie na ten okropny świat, w którym nie ma nikogo kto by przyszedł i ich pokochał. Nasze babcie twierdziły „siedź w kącie, a znajdą Cię”, nie sądzę jednak, żeby miały na myśli dosłowne znaczenie tych słów. Chodziło im raczej o dobre maniery, skromność i pewne zasady postępowania w społeczeństwie. Pamiętajmy jednak, że nawet w ich czasach nic się nie działo od siedzenia w kącie; co z tego, że może dziewczyna osobiście nie prowadziła poszukiwań, ale miała od tego matkę, ciotkę, swatkę i przyzwoitkę. Czasy się zmieniają, ale znaczenie słów pozostaje: znaleźć wiąże się niezmiennie z szukać.

Ogromna ilość tych postanowień jest nie do zrealizowania z prostej przyczyny niemożności przyspieszenia czasu. Skończyć studia, spłacić pożyczkę, kupić dom. Jeśli ktoś jest na ostatnim roku studiów to je skończy, jeśli nie, to po co to pisać? A pożyczka? Jeśli jest rozłożona na 25 lat, to co tu można przyspieszyć?

Jest jeszcze seria postanowień dotyczących osobowości. Będę milsza dla siostry. Przestanę krzyczeć na dzieci. Nie będę kłócić się ze współpracownikami. Nie będę drażnić szefa. Będę ostrożniej jeździć autem. Przestanę się spóźniać. Aż dreszcze przechodzą. Można nabawić się poważnej depresji czytając swoje noworoczne postanowienia. To tak jakby nasz ktoś stał nad nami i mówił: „Ty się do niczego nie nadajesz! Zobacz jaki jesteś okropny/okropna! Popatrz ile masz wad!Nadajesz się tylko do gruntownego remontu!” Następnym etapem podejrzewam będzie to, jak zagra nam w głowie piosenka Kasi Klich z lekko zmienionym refrenem „Wymienię SIEBIE na lepszy model”.

Ja w tym roku jestem za całkowitą zmianą. Kto już te nieszczęsne postanowienia napisał, proponuję – do kosza. Kto nie napisał, niech da sobie spokój. Od czasu do czasu musi być taki rok, kiedy odpuścimy sobie te wszystkie pretensje do siebie o to, że nie jesteśmy tacy, czy inni. Popatrzmy na siebie łagodnym okiem, skupmy się na naszych dobrych cechach, nie próbujmy za wszelką cenę uzyskać czegoś, zwolnijmy w tym wyścigu z samym sobą. Jedynym postanowieniem na ten rok niech będzie: żyć. Taki jest przecież najważniejszy cel życia: przeżywać je.